Η ζάλη της σημερινής νύχτας σε έχει κιόλας μεθύσει..
ένα γιατί τριγυρνάει μέσα στο μυαλό σου και αναστατώνει την κάθε σου σκέψη.. γίνετε η σπίθα που θα αναζωπυρώσει όλα σου τα θέλω.. η σπίθα που θα θρέψει το δικό σου φως στο σκοτάδι που δημιούργησαν οι άλλοι για εσένα ... είναι η αρχή της δίκης σου αναγέννησης!! .. η αρχή του δικού σου πόνου λίγο πριν το τέλος.. Αλλά να θυμάσαι στο τέλος θα είμαι διπλά σου .. θα γίνω η αφορμή για μια νέα αφετηρία .. σταματά να είσαι λυπημένος και καρφωμένος πάνω από το ποτήρι σου .. Σήκω.. βγες έξω .. φώναξε , ζήσε , γέλασε και κλάψε... αγάπησε μα ποτέ σου μην μισήσεις .... και ονόμασε το τέλος ,αφετηρία του αύριο !!

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Εθελοντισμός ,το σταυροδρόμι για μια νέα ζωή!


    Ως εθελοντισμό ορίζουμε την εκούσα και άνευ αμοιβής προσφορά έργου κοινωφελούς κυρίως χαρακτήρα. Τα παλαιότερα χρόνια ο εθελοντισμός συνδέεται κυρίως με πρόσωπα προχωρημένα σε ηλικία που οργανώνουν εκδηλώσεις για να προσφέρουν στην κοινωνία. Με τη πάροδο των χρόνων ο εθελοντισμός πια απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και έχει βρει καταφύγιο σε αρκετές παγκόσμιες οργανώσεις.
   Οι μορφές του εθελοντισμού ποικίλουν και πλαισιώνουν σφαιρικά την ανθρώπινη οντότητα. Συναντάμε λοιπόν εθελοντές στην υγεία,  συναντάμε ανθρώπους που προσφέρουν ελπίδα ζωής σε συνανθρώπους τους που καλούνται να αντιμετωπίσουν σημαντικά προβλήματα υγείας (π.χ. Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών). Υπάρχουν  εθελοντές  που στηρίζουν τα παιδία που αντιμετωπίζουν το καρκίνο. Μάλιστα  ένας  πανέμορφος εθελοντικός σύλλογος γνωστός ως και ‘’Κάνε μια ευχή’’ φροντίζει να πραγματοποιεί τα όνειρα μικρών παιδιών που  πάσχουν από κάποια θανατηφόρα ασθένεια. Τέλος η μεγαλύτερη μορφή εθελοντισμού στην υγεία αποτελεί η μεταμόσχευση  οργάνων του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεών. Οι άνθρωποι εδώ δίνουν ζωή σ’ άλλους ανθρώπους και όλα αυτά ξεκινάνε με το θάνατο κάποιου ανθρώπου. Γιατί κάθε τέλος αποτελεί και μία νέα αρχή.
 Στην συνέχεια έχουμε τον κοινωνικό εθελοντισμό. Εθελοντές που σκύβουν πάνω από κοινωνικά προβλήματα και αντικαθιστούν το κράτος που αδυνατεί να στηρίξει τους πολίτες του. Ορφανά παιδία, βρίσκουν τη μητρική αγκαλιά  που έχασαν άδικα, παιδία που κάποιοι τα εγκατέλειψαν βρίσκουν μία οικογένεια και μεγαλώνουν μέσα σ’ αυτή. Στη χώρα μας έχουμε τα παιδικά χωρία SOS που αναλαμβάνουν την ανατροφή των παιδιών, μάλιστα τα παιδία αυτά φροντίζουν να τα σπουδάσουν και να τα παραδώσουν στην κοινωνία με όλα τα απαραίτητα εφόδια. Υπάρχουν εθελοντικές γραμμές στήριξης όπου ασχολούνται με τη βία στα παιδιά και στις γυναίκες. Άνθρωποι που δείχνουν στα θύματα ότι η ζωή έχει και την όμορφη πλευρά της.
         Εθελοντισμός υπάρχει και στην διάσωση του περιβάλλοντος . Εθελοντές αναδασώσουν  καμένες περιοχές , προστατεύουν ζώα που απειλούνται με εξαφάνιση και προσπαθούν να φτιάξουν  το πλανήτη για να τον παραδώσουν στις επόμενες γενιές ζωντανό! Στην περιοχή μας έχουμε τον σύλλογο ‘’Αρχέλων ‘’  που προστατεύει τις  χελώνες καρέτα – καρέτα. Εκπαιδευμένα μέλη του συλλόγου αναλαμβάνουν να προστατέψουν τα αυγά της χελώνας ενώ ταυτόχρονα φροντίζουν για την ίαση των πληγωμένων χελωνών.
     Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφερθώ σε μία παγκόσμια εθελοντική κυρίως οργάνωση η οποία τα τελευταία δέκα χρόνια έχει γίνει μέρος της ζωής μου. Θεωρώ πως είναι το σταυροδρόμι του εθελοντισμού καθώς πολλές μορφές  του, συναντάς μέσα από τον προσκοπισμό. Ο προσκοπισμός μου έχει μάθει μέσα από τις δράσεις του, στις οποίες συμμετείχα από την παιδική μου ηλικία ότι το να προσφέρεις στον συνάνθρωπο και στην φύση δεν είναι αγκαρία αλλά στόχος ζωής. Μου έμαθε ότι με το να προσφέρω στους ανθρώπους και στην φύση προσφέρω στον ίδιο μου τον εαυτό… νιώθω ολοκληρωμένη, νιώθω ότι έχω βρει τον στόχο της ζωής μου.
  Αυτό το περιστατικό που μ’ έκανε να νιώσω πραγματικός άνθρωπος και έχει σπιλώσει τη μνήμη μου ήταν οι καταστροφικές φωτιές του 2007 που έπληξαν τον γειτονικό μας νομό !Χρειάστηκαν  μονάχα λίγα λεπτά για να φτάσουμε στο σημείο της καταστροφής και να δράσουμε .Εγώ τότε ήμουν δώδεκα χρονών ,κυρίως παρακολουθούσα και βοηθούσα όπου μπορούσα .Αρχικά το αρχηγείο βοήθησε  στην κατάσβεση των πύρινων εστιών και οι μικρότεροι αρχίσαμε να στήνουμε στην περιοχή της Ζάχαρο τον καταυλισμό που θα φιλοξενούσε τους παθόντες. Οι μέρες πέρασαν και όταν το δάσος πλέον είχε ηρεμίσει, πήραμε πρωτοβουλία και στη νεκρή γη δώσαμε ξανά ζωή με την αναδάσωση. Τα χρόνια καλώς ή κακός πέρασαν , εγώ έχω  μεγαλώσει αλλά η συγκεκριμένη εμπειρία όπως είπα και πριν έχει χαραχτεί στην μνήμη μου. Περνώντας πια από εκείνα τα μέρη παρατηρώ το δάσος να αποκτά ξανά ζωή. Τα δέντρα έχουν πλέον μεγαλώσει και έχουν δώσει νότες χαράς στο πληγωμένο  δάσος..  
Ο εθελοντισμός δεν είναι υποχρεωτικός, δεν είναι απλά μια ιδέα, μια έννοια.. είναι κάτι παραπάνω! Είναι τρόπος ζωής, στάση ζωής, σταυροδρόμι ανθρωπιάς. Δεν ξέρω αν υπήρξατε ποτέ μέλος κάποια εθελοντικής οργάνωσης αλλά καλό θα ήταν ακόμα και τώρα να γίνεται και εσείς εθελοντές και μην ξεχνάτε προσφέροντας στον άλλο προσφέρετε και στον εαυτό σας!!!

Διδακτική ιστορία...


Ένας καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα και ρωτάει:
-Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 50 ευρώ; Πολλά χέρια υψώθηκαν, αλλά ο καθηγητής είπε:
-Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.
Λυσσασμένα το τσάκισε, και ρώτησε ξανά:
-Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;
Τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα.
- Και αν κάνω αυτό;
Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτσησε, το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα - βρώμικο και τσαλακωμένο.
Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.
-Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή - είπε ο καθηγητής. Ό,τι κι αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να αξίζει 50 ευρώ.

Πολλές φορές στις ζωές μας μας τσακίζουν, μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν: αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο!