ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ…

Σήμερα είναι ημέρα του τέλους σου, είναι η μέρα της νέας σου ζωής και της δικής μου νέας αφετηρίας... Η απώλεια σου μου στοίχισε αρκετά, ο αβασταχός πόνος μένει ριζωμένος μέσα μου και τα δάκρυα μου κολλημένα στα μάτια μου... Οι ματιές των αγαπημενων μου προσώπων άδειες μπροστά στην απώλεια της δικής σου ματιάς ... Το μόνο που μου επιστρέφει το χαμόγελο μου και απαλύνει τον πόνο του ταξιδιού σου είναι η μορφή του νέου μου αγγέλου που ήρθε και ρίζωσε στην ζωή μου με μίας... απεσταλμένος μέσα από την ίδια μου την ζωή... το φως μου μέσα στο σκοτάδι μου... η απέραντη ηρεμία μέσα στον θόρυβο και την ένταση της καθημερινότητας μου... Εσύ σκεπάζεσαι ήδη με το μισοβρεγμένο χώμα και ο ήλιος που λάμπει στον χθεσινό σου κόσμο έχει κίολας χάθει μπροστά στα κλειστά σου μάτια.. Οι άνθρωποι σου αποχωρούμε πλέον από την νέα σου κατοικία... Κατιφορίζω προς το λιμάνι , μαζί με τον άγγελο μου, που δεν έχει φύγει καθόλου από κοντά μου... Ακολουθώ την πορεία που χαράζει και έχοντας την στην αγκαλία μου την κοιτάω και σιγά σιγά αρχίζει το χαμόγελο του να απλώνεται και στο δικό μου πρόσωπο... Τα μάτια του έχουν γίνει τόσο γλυκά και ο ήλιος τα έχει ποτίσει με το φως του κάνοντας το πράσινο χρώμα τους να αρχίσει να αναυλίζει στην επιφάνεια.. Ο λιμενοβραχείονας απέραντος και εμείς πολύ μικροί μπροστά του..Συνοδοιπόροι σε αυτόν τον μεσημεριανό μας περίπατο ο ήλιος και βουβό τραγούδι της θάλασσας ..... προχωράμε να βρεθούμε στο σημείο όπου ουρανός και θάλασσα φαίνονται να είναι ένα... Έχει ξαπλώσει στην αγκαλία μου και το πανέμορφο προσωπό της λουσμένο από το φως του ήλιου... η ματία της χαμένης στον πίνακα των κυμάτων που αγγίζουν δυναμικα τα μεγάλα βράχια που βρίσκονται από κάτω μας και τα κύματα πέπλο αφρού στολίζουν τις μυτερές και επικύνδινες γωνίες τους... κάνοντας τες σχεδόν αόρατες στα γυμνά μας μάτια... Μααα αυτή ήρεμη χωρίς να φοβάται κοιτάει αυτήν την εικόνα και ταξιδεύει... σε άλλους πλανήτες ... σε άλλους κόσμους και σε διαφορετικές εποχές... Γυρνάει απότομα και με κοιτάει μέσα στα μάτια...οι καθρέπτες των ψυχών μας είναι αντικριστά και η ψύχη μου ζεστένεται από την αντανάκλαση του δικού της καθρέπτη... Το μυαλό μου πλέον άδειο, χαραγμένα μόνο 6 γράμματα ,''ΕΙΡΗΝΗ'', το όνομά της... Ήρθε η ώρα να φύγουμε, τα λεπτά πέρασαν γρήγορα μα η δικιά μας ζωή αιωνιότητα στο πέρασμα των χρόνων... Ελπίζω να είσαι καλά εκεί που είσαι... Αντίο και μην ξεχνάς σ΄ευχαριστώ κ σ΄αγαπάω!!